Anonimowy blog.
Cześć. To surowy blog stworzony do anonimowej spowiedzi. Szablon niech pozostanie brzydki i prymitywny. Po co pięknie oprawiać coś, co jest okropne. Nie wiem od czego zacząć. Mam w głowie haos cierpienia pomieszany ze łzami. Toczę bitwę o własne życie każdego dnia. Nie znacie mnie. Nikt z was mnie nie zna. Jestem nastoletnią dziewczyną z dowodem osobistym. Jestem blogerką. Może ktoś z was czytał kiedyś mego bloga. Albo nie. Nie wiem. Nic nie wiem. Jestem kimś. Albo nikim. Matka od kiedy pamiętam wyzywała mnie, poniżała, wysłuchiwałam najgorszych obelg i wyzwisk. Wysłuchiwałam, że nie powinnam żyć. Że nie zasługuję na życie. Zachowując cenzurę nie wypiszę tutaj epitetów, które noszę na sobie jak blizny po maczecie. To boli. Nie pozwala zapomnieć. Nigdy nie zapomnę. Ojciec. On nigdy nie przeszkadzał. Tylko wspierał i akompaniował w linczowaniu mnie. Są siebie warci. Dziś znowu to się stało. Po raz kolejny od obojga z nich kolejno usłyszałam "zabij się". Zabij się. Te słowa opr